Idylla

Diaz – francuski malarz hiszpańskiego pochodzenia. Osobliwe nazwisko Diaz de la Pe?a oznaczające „dni cierpienia” okazało się adekwatne do jego wczesnych losów. Osierocony w wieku dziesięciu lat, w czasie jednej z wypraw do lasu został ukąszony przez żmiję. W wyniku zakażenia krwi amputowano mu nogę.  Życiowe niepowodzenia i brak formalnego wykształcenia nie przekreśliły artystycznych aspiracji młodego artysty. Urzeczony malarstwem Antonio da Correggio i  Eugene’a Delacroix, kopiował prace mistrzów w Luwrze i malował niewielkie płótna romantyczne. Zatrudnienie znalazł  jako dekorator porcelany w paryskiej manufakturze Ars?ne’a Gillet, tam też poznał Jules’a Dupré. To właśnie Jules zabrał Diaza do Fontainebleau. Dopiero spotkanie z Theodorem Rousseau i bliższe zetknięcie ze Szkołą Barbizon wskazało mu drogę rozwoju na polu malarstwa pejzażowego. Wielokrotnie wystawiał swoje prace na Paryskim Salonie, za co w 1851 roku otrzymał wyróżnienie.

Mimo niepisanej przynależności do środowiska Szkoły Barbizon Diaz pozostał artystą niezależnym. Dwa pierwiastki, hiszpańska tradycja i francuskie wychowanie  obecne w jego twórczości rozpoznawalne są w bogactwie barwy i intensywności światłocienia oraz poetyckim nastroju płócien. Artysta specjalizował się w ciemnych widokach lasu z prześwitującą między listowiem partią nieba. Jego malarstwo cechuje zagadkowy, niejednokrotnie efemeryczny styl, warsztatowo wyróżnia je zaś  walorowe opracowanie gamy barwnej oraz niejednorodna faktura, potęgująca efekty świetlne na powierzchni obrazu. Prace de la Pe?y znajdują się  m.in. w Luwrze w Paryżu, The Wallace Collection w Hertford House oraz w londyńskich National Gallery i Victoria & Albert Museum.