Rabbi reading the Torah

Węgierski malarz, urodzony w Rozgony, w pobliżu Kaschau, w którym uczęszczał do gimnazjum. Do 1850 roku nauki malarskie pobierał od Rotha, następnie udał się do Wiednia, by tam kontynuować kształcenie w Akademii Sztuk Pięknych. Jego nauczycielami byli: P. J. N. Geiger , K. Mayer i K. Wurzinger. Horowitz odebrał dyplom z wyróżnieniem i opuścił Wiedeń. W 1860 roku udał się w podróż do Berlina, Drezna, Monachium, aż dotarł do Paryża. Pozostał tam osiem lat zyskując reputację wyśmienitego portrecisty. Tematy, które poruszał w tamtym okresie czerpał głównie z dzieciństwa. Jego najważniejszym obrazem z tamtego czasu była praca zatytułowana: „The firs born (Pierworodny?)”. W swoich portretach podążał początkowo za stylem  Rembranta, później Van Dyck’a, dzięki czemu jego przedstawienia kobiet zyskały znamiona tzw. „sztuki dawnej” .

W 1868 r. Horowitz pojechał do Warszawy, by tam zapoznać  się z życiem polskich Żydów. W tym też czasie odwiedził również  Budapeszt, Wiedeń i Berlin, w którym doceniono go szczególnie jako portrecistę szlachetnie urodzonych kobiet. W Warszawie mieszkał do 1889 r., kiedy został powołany na stanowisko dyrektora akademii sztuk pięknych w Budapeszcie. W 1892 r. otrzymał honorowe członkostwo w akademii w Monachium. W 1893 r. osiedlił się ostatecznie we Wiedniu, gdzie pracował głównie dla dworu cesarza Franciszka Józefa.

Znany był jako portrecista przedstawień kobiecych, ale także scen branych z codzienności polskich Żydów. Do jego najsłynniejszych portretów należą:  “Portret ks. Sapieżyny”, the Countess of Wedel, Georg Brandes, Maurice Jókai, Count Bariatinszky, Count and Countess Zamoyiski, and F. von Pulszky, director of the museum in Budapest. Mimo, iż portret dominował w całej jego twórczości, Horowitz sporo uwagi poświęcał (zwłaszcza w okresie wcześniejszym) scenie rodzajowej, w której często ważną rolę odgrywały studia portretowe dzieci i tematyka żydowska.

Jego uczniami byli: w Warszawie - Stanisław Heyman i malarz białoruski Jakub Krugier.

Wytrawni krytycy – Gerson, Jankowski, Struve, Piątkowski i Wankie – uważali go za świetnego portrecistę. Bardziej krytycznie pisał o nim Sygietyński.

W  1891 roku Horowitz otrzymał złoty medal na Międzynarodowej Wystawie w Berlinie.

Osiągnięcia:

1863 – salon oficjalny, tu otrzymał list pochwalny - Paryż

1889 – złoty medal III klasy - Paryż

1900- srebrny medal – Paryż

1873 – wystawa powszechna we Wiedniu, srebrny medal

1885 – w Budapeszcie I wielka nagroda za „Portret ks. Sapieżyny”

1896 – złoty medal I klasy ( za portrety)

W Berlinie: 1874, 1891

W Monachium: 1979, 1888, 1892

W Wenecji: 1897, 1901, 1907 (II, IV i VII Biennale)

W Rzymie: 1911 (międzynarodowa wystawa)

W 1938 r. w Koszycach odbyła się retrospektywna wystawa prac Horowitza, zorganizowana przez jego syna Armina.